Einde in zicht...

Ik denk dat dit alweer mijn laatste blog zal zijn.. Nog 3 dagen stage lopen en dan 3 weken reizen met z’n 3tjes, een super vooruitzicht waar we ons erg op verheugd hebben. We hebben al een globale planning gemaakt; zullen naar Arusha gaan voor de Kili, Ngorogoro krater en een onderdeel van de Serengeti. Vervolgens gaan we naar het westen van Tanzania (Kigoma), dan naar het noorden (Mwanza) en als laatst nemen we het vliegtuig terug naar Dar, waar we nog paar daagjes op het strand gaan liggen om het in zijn geheel goed af te sluiten.

Zanzibar
Zoals ik in mijn vorige blog schreef, we zijn met oud en nieuwe naar Zanzibar geweest. Hier hebben we een heerlijk weekje vakantie gehouden. Deze vakantie bestond vooral uit relaxen! Snorkelen, zwemmen, op het strand liggen en heerlijke vers gevangen en klaargemaakte vis eten, genieten dus.
Tijdens oud en nieuw zijn we met een hele groep Nederlanders (9enen) naar een grote beachparty geweest. Geweldig om het jaar met leuke muziek, een lekker drankje en strand onder je voeten af te sluiten, en het nieuwe jaar ook zo te beginnen.

Stage
Het was heerlijk om er een weekje tussenuit te zijn. Weer opgeladen en wel voor de laatste weekjes. Maar niet zomaar weekjes, elke dag in het Turiani Hospital zit namelijk nog steeds vol met indrukken. Afgelopen week heb ik me lopen verbazen over de manier waarop ze hier een operatie uitvoeren. Ik mocht meekijken met een liesbreuk operatie aan beide kanten en met een hernia in de navel. Ik trok een operatiepak’je’ aan, die welliswaar 10 maten de groot is, en dus in plaats van als een mooi jurkje aansloot, een hompezak was met klompen er onder waarmee ik onmogelijk kon lopen (ook veelstegroot..) Maar he, ik hoefde toch alleen te staan en te kijken. De man die geopereerd werd, werd op een brancard bij de operatiekamer naar binnen gereden. Hij moest van de brancard overklimmen op de operatietafel (kreeg hierbij geen enkele hulp, de brancard rolde een stukje weg tijdens het overklimmen en de man rolde BIJNA aan de andere kant van de operatietafel er weer af, maar het ging allemaal goed). Vervolgens werd er niks tegen de man gezegd, hij werd uitgekleed door een OKassistente en moest gaan zitten voor een ruggenprik. Zonder te testen of die ingewerkt was begon de arts te snijden. De man vloog een paar meter de lucht in, uhhh was nog niet ingewerkt dus. Man kreeg extra shot in infuus en de operatie werd voortgezet. Tijdens de operatie vloog er een vlieg rond, die zonder enige moeite met een vliegenmepper doodgemept werd, viel het operatielicht twee keer uit (stroom viel uit), bewoog de patiënt zijn arm (kreeg dus nog een shot) viel de ene anesthesioloog in slaap (geen grap, ze viel echt in slaap) en zat de andere anesthesist smsjes te sturen (achja bacteriën op een mobiel, hoezo?!). Oja en af en toe lopen wat mensen in en uit de operatiekamer, door de deur die overigens toch niet helemaal sluit. Operatie verliep helemaal prima en patiënt werd terug naar de afdeling gebracht, dosis antibiotica er tegenaan en kan over paar dagen weer naar huis. Dan nog even kort over de tweede operatie, die verliep ongeveer hetzelfde, behalve dat deze patiënt geen ruggenprik kreeg maar volledige anesthesie. De patiënt kreeg zuurstofmasker op, en de anesthesioloog bediende de beademingspomp handmatig. Aangezien hij het naast het bedienen ook erg druk had met smsen, vergat hij af en toe de pomp te bedienen, waardoor de saturatie kelderde naar rond de 78%. Tijdens de operatie wordt de saturatie, pols en bloeddruk bijgehouden. De bloeddrukmeter is een automatische meter, maar moet je wel aandrukken. Wat de anesthesioloog af en toe deed. Verder zit er een saturatiemeter om de vinger die de saturatie en pols meet en gaat pieppen als de waarden te afwijkend worden. Bij het pieppen werd dan ook de pomp weer een aantal keer ingedrukt.. In de andere arm zit een infuus met infuusvloeistof (en soms met extra anesthesie). Ik vond het maar weer bijzonder om mee te maken. Maar ook lijkt het hier ook wel weer normaal, je kijkt er niet zo erg van op. Het gaat vast een keer fout, maar vooral vaak gaat het helemaal goed.


Gek hoor om straks van iedereen en alles hier afscheid te moeten nemen en dan weer in een hele andere werkomgeving in Nederland terecht te komen. Zal vast wel weer even wennen worden dat je niet zomaar de operatiezaal in en uit kan lopen en dat alles wat gedaan wordt zo nauwkeurig en secuur gedaan wordt, waarbij de hulpverlener de handeling altijd kan onderbouwen. Zoooo anders dan hier. Weer een uitdaging door deze uitdaging.
Ik heb echt een supertijd gehad in Bwagala en het Turiani Hospital. Heel fijn dat we ons alle drie erg thuis voelen in ons huis in Bwagala en het leuk hebben met de mensen om ons heen, vanuit het dorp, het ziekenhuis en natuurlijk ons eigen huis.

Ook hebben we vanaf Bwagala ook een boel uitstapjes gemaakt naar mooie plekjes in Tanzania, waarbij we zelfs een vast stekkie hebben gecreëerd in Morogoro, waar we enkele keren op stap zijn geweest, veel hebben genoten van lekker eten en bij het zwembad hebben gelegen. Ook is Moro erg handig geweest voor het goede 3G internet, waardoor we onze schoolprojecten volledig hebben kunnen afronden.

Lieve allemaal, nog even en dan kan ik jullie allemaal fijn weer een dikke knuffel geven!!
Ondanks dat ik het hier wel ga missen, heb ik enorm veel zin om weer thuis te komen in het mooie Groningen. Maarrrr nu eerst genieten van onze reis, nog een avontuur, voordat we thuis komen!
Liefs en tot snel xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx