Hospitlini Turiani
Blijf op de hoogte en volg Veerle
12 September 2014 | Tanzania, Turiani
Lieve allemaal,
De tijd vliegt, ik heb er alweer een week stage lopen op zitten. En heb al een heleboel meegemaakt.
Afgelopen maandag ben ik begonnen met mijn stage hier in het ziekenhuis. Ik begon om de female afdeling samen met Astrid en Nadine begon op de kinderafdeling. Al snel bleek dat met z’n 2en op een afdeling niet handig is omdat het daar te klein voor is, en we elkaar dan in de weg liepen.
Woensdag t/m vrijdag heb ik op de chirurgische male afdeling gewerkt. Dit vind ik een super afdeling om te werken. Op dit moment liggen er vooral patiënten met wonden door o.a. motorongelukken, vechtpartijen en wondinfecties. De wonden die ik heb gezien zijn enorm, bij een wond kan je het bot van de been zien zitten en bij de andere wond spoot het pus eruit tijdens de wondverzorging. De wond was dan ook 18 cm diep onder de huid in de been vanaf de knie naar onder.
Je ziet vaak dat de mensen al voor langere tijd met een probleem, ziekte of pijn rondlopen, en er pas te laat naar laten kijken door bijvoorbeeld gebrek aan geld, de hoop dat het snel over gaat of de afstand naar het ziekenhuis is ver.
De dag in het ziekenhuis begint altijd in een zaal waar samen wordt gezongen en geboden, daarna naar de overdrachtszaal en dan begint de dienst.
De cultuur is hier zo anders, mensen werken hier op hun eigen tempo, en dat tempo ligt erg laag. De instelling van veel hulpverleners is; ‘wat vandaag niet lukt, komt morgen wel’. Het is moeilijk te omschrijven hoe het hier allemaal gaat. Heel bijzonder en leuk om mee te maken.
Naast werken in het ziekenhuis doe ik nog meer hele leuke dingen, na werk is altijd tijd om een rondje door het dorp te lopen. Een kleine berg in het dorp op geweest, waarbij 5 kindjes ons de weg wezen. Ook hebben we met de kinderen die in dit dorp wonen gevoetbald (met een bal gemaakt van plastic zakjes). Wij blanken zijn heel bijzonder voor de kinderen hier, eerst vinden ze het dan ook spannend om dichtbij te komen, maar als 1 durft heb je zo 25 kindjes achter je aan lopen die het liefst allemaal tegelijk je hand vast willen houden. Echt genieten om mee te maken!
Verder voel ik me sowieso heel welkom hier. Iedereen op straat begroet iedereen en vaak maak je ook een kort praatje met de bevolking. ‘Karibu’ wordt vaak tegen ons gezegd, wat dan ook ‘welkom’ betekend. Voel me enorm thuis hier tussen alle hartelijke mensen.
Ik woon samen met Astrid en Nadine en nog 3 co-assistenten in een, vergeleken met de rest van het dorp, luxe huis tegenover het ziekenhuis. Het huis heeft een grote woonkamer, 5 slaapkamers, waarvan 1 een 2-persoonskamer is, een keuken en een badkamer, met gaten in de grond als wc en douche (wel met koud water, maar stromend water is een luxe!) En bovendien is het hier rond de 30 graden dus is koud water een goede verkoeling. Af en toe valt de stroom in het dorp uit en heb je een halve dag, en soms een hele dag geen stroom, maar ach dat went wel. Het is rond half 7 al donker dus dan zitten we gezellig op de bank met een olielamp aan.
Mama Maria werkt bij ons, een hele lieve vrouw die ’s morgens als wij aan het werk zijn in ons huis is om de was te doen, te strijken, boodschappen te doen, te koken en schoon te maken. Heel gek dat iemand het huishouden voor ons doet. Wel ook heel fijn want ik vind het knap hoe ze hier maaltijden bedenkt met het eten dat te krijgen is.
Ik geniet van elke dag, en van alles wat ik hier meemaak!
Liefs en dikke knuffel xxxx
De tijd vliegt, ik heb er alweer een week stage lopen op zitten. En heb al een heleboel meegemaakt.
Afgelopen maandag ben ik begonnen met mijn stage hier in het ziekenhuis. Ik begon om de female afdeling samen met Astrid en Nadine begon op de kinderafdeling. Al snel bleek dat met z’n 2en op een afdeling niet handig is omdat het daar te klein voor is, en we elkaar dan in de weg liepen.
Woensdag t/m vrijdag heb ik op de chirurgische male afdeling gewerkt. Dit vind ik een super afdeling om te werken. Op dit moment liggen er vooral patiënten met wonden door o.a. motorongelukken, vechtpartijen en wondinfecties. De wonden die ik heb gezien zijn enorm, bij een wond kan je het bot van de been zien zitten en bij de andere wond spoot het pus eruit tijdens de wondverzorging. De wond was dan ook 18 cm diep onder de huid in de been vanaf de knie naar onder.
Je ziet vaak dat de mensen al voor langere tijd met een probleem, ziekte of pijn rondlopen, en er pas te laat naar laten kijken door bijvoorbeeld gebrek aan geld, de hoop dat het snel over gaat of de afstand naar het ziekenhuis is ver.
De dag in het ziekenhuis begint altijd in een zaal waar samen wordt gezongen en geboden, daarna naar de overdrachtszaal en dan begint de dienst.
De cultuur is hier zo anders, mensen werken hier op hun eigen tempo, en dat tempo ligt erg laag. De instelling van veel hulpverleners is; ‘wat vandaag niet lukt, komt morgen wel’. Het is moeilijk te omschrijven hoe het hier allemaal gaat. Heel bijzonder en leuk om mee te maken.
Naast werken in het ziekenhuis doe ik nog meer hele leuke dingen, na werk is altijd tijd om een rondje door het dorp te lopen. Een kleine berg in het dorp op geweest, waarbij 5 kindjes ons de weg wezen. Ook hebben we met de kinderen die in dit dorp wonen gevoetbald (met een bal gemaakt van plastic zakjes). Wij blanken zijn heel bijzonder voor de kinderen hier, eerst vinden ze het dan ook spannend om dichtbij te komen, maar als 1 durft heb je zo 25 kindjes achter je aan lopen die het liefst allemaal tegelijk je hand vast willen houden. Echt genieten om mee te maken!
Verder voel ik me sowieso heel welkom hier. Iedereen op straat begroet iedereen en vaak maak je ook een kort praatje met de bevolking. ‘Karibu’ wordt vaak tegen ons gezegd, wat dan ook ‘welkom’ betekend. Voel me enorm thuis hier tussen alle hartelijke mensen.
Ik woon samen met Astrid en Nadine en nog 3 co-assistenten in een, vergeleken met de rest van het dorp, luxe huis tegenover het ziekenhuis. Het huis heeft een grote woonkamer, 5 slaapkamers, waarvan 1 een 2-persoonskamer is, een keuken en een badkamer, met gaten in de grond als wc en douche (wel met koud water, maar stromend water is een luxe!) En bovendien is het hier rond de 30 graden dus is koud water een goede verkoeling. Af en toe valt de stroom in het dorp uit en heb je een halve dag, en soms een hele dag geen stroom, maar ach dat went wel. Het is rond half 7 al donker dus dan zitten we gezellig op de bank met een olielamp aan.
Mama Maria werkt bij ons, een hele lieve vrouw die ’s morgens als wij aan het werk zijn in ons huis is om de was te doen, te strijken, boodschappen te doen, te koken en schoon te maken. Heel gek dat iemand het huishouden voor ons doet. Wel ook heel fijn want ik vind het knap hoe ze hier maaltijden bedenkt met het eten dat te krijgen is.
Ik geniet van elke dag, en van alles wat ik hier meemaak!
Liefs en dikke knuffel xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
