Udzungwa Mountains

Na 3 weken toch weer in Morogoro beland, zodat ik dit verhaaltje op mijn blog kan posten. In Bwagala is het internet niet goed genoeg om dingen up te loaden. En aangezien het eten en relaxen in Morogoro ons de vorige keer zeer goed was bevallen, wilden we dat dit weekend graag herhalen. Oja en we moeten bezig voor school waar we internet voor nodig hebben…. ;)

De afgelopen 3 weken heb ik weer een heleboel meegemaakt, waarbij het hoogtepunt was, de trip naar de Udzungwa Mountains. Onze huisgenoten hadden een gehele reis gepland maar moesten dit uiteindelijk helaas voor hun, afzeggen. Waardoor wij deze reis over konden nemen, waarbij alles al gepland en geregeld was.
’S Morgens werden we door Jacob, onze gids thuis opgehaald en toen begon het avontuur. We gingen in een DalaDala (klein busje) naar Morogoro. Ik dacht dat ik de vorige keer dat ik naar Morogoro ging wel al het uiterste had meegemaakt qua bizarheid van mensen vervoeren (in een taxibusje van normaal 8 personen gepropt worden samen met nog met 13 andere personen inc. Bestuurde, waarbij 4 op in de achterbak op een rijtje, 4 op de stoelen helemaal achterin, 4 op de stoelen daarvoor en 3 helemaal voorin naast de bestuurder) en dan keihard over de zandwegen met hobbels en gaten racen, wat een klapband veroorzaakte. Gelukkig was de bestuurder zeer gedreven in het verwisselen van banden (klapband gebeurt hoogstwaarschijnlijk ongeveer elke rit) en waren we snel op de plaats van bestemming.
Maarrrr het vervoer kon dus nog heftiger, in de DalaDala. In dit busje waar in Nederland ongeveer 20 personen in vervoerd zouden worden, wordt hier helemaal volgepropt. Hier passen er ongeveer 40 mensen in zo’n busje met nog daarbij etenswaren, levende beesten (Lees: Levende Kippen die als bosje bloemen aan elkaar worden gebonden met de poten die onder mijn stoel werden gegooid) en andere dingen die mee moeten... En racen ook met een rotgang op deze hobbel-de-bobbel-wegen waarbij je af en toe hartverzakking ondergaat. Maar reis gaat wel snel en je maakt een boel mee (kakelende kippen, mensen op je schoot en slalomachtige ontwijkingsacties voor bijv. fietsers).

In Morogoro hebben we onze werkvisum geregeld waardoor we korting konden krijgen op ons reisje. Na 2 uur in stilstaande bus te hebben gezeten vanaf Morogoro naar Udzungwa, wachtende tot de bus vol zat, vertrokken we. We reden door Mikumi, National Park, waar we dieren hebben gespot. Jawel echte Afrikaanse dieren; Olifanten, Giraffen, Zebra’s en Apen. Super gaaf!

Tegen de avond kwamen we aan in Udzungwa, waar we onze Porter ‘Omi’ leerde kennen. Een van de mannen die met ons en Jocob mee de berg op ging. Hij zette samen met ons de tent op. Daarna vertrokken Omi en Jacob om eten voor het weekend in te slaan en gingen wij een luxe hapje eten.
De volgende morgen leerden we onze Ranger (Joshua) en andere Porter (Pieter) kennen en vertrokken we. We liepen door de jungle, echt prachtig. We hebben ontzettend mooie natuur gezien en hebben de 1e dag 4 uur (12 km) gelopen. We kwamen op campingplek aan waar we samen met de Porters onze tenten op zetten. Hier lekker relaxen, genieten van de mooie natuur, bonenspel gespeeld, in riviertje lopen badderen en van de rust genoten (‘van de rust genoten’, klinkt wel beetje alsof ik zoveel rust nodig had, maar een keer niet de hele nacht door keiharde muziek horen is ook wel een keer lekker. In Bwagala is namelijk ongeveer 24 uur per dag keiharde muziek aan, een soort status-idee denk ik..)

’S Avonds werd er heerlijk voor ons gekookt en zaten we met z’n 7enen rond een kampvuur, op de Udzungwa Mountains, Ultiem genieten!!
Zaterdag naar de Top van de Udzungwa Mountain. Wat een ontzettende klim zeg…. Maarrrr naar 2,5 uur (7 km) omhoog wandelen, zweten, hijgen en puffen, had ik dan toch echt mijn eerste Bergtop behaald! Het zwoegen was het dubbel en dwars waard, een uitzicht om van te dromen hadden we. Hier lekkere lunch gehad, pasta met groente en mangosapje die onze Porters voor ons mee hadden genomen.
Daarna weer naar beneden, wat ook nog een heftige trip was, misschien wel zwaarder dan nar boven. Dit omdat Nadine en ik geen bergschoenen hadden en het zo stijl was dat we af en toe paar meter naar beneden gleden, waarbij mijn handen of kont de val op moesten vangen, wat me een grote blauwe plek heeft opgeleverd. Gelukkig hadden we sterke Porters bij ons die hun hand boden om de glijpartijen wat te verminderen.
We waren dan ook wel blij dat we weer op de camping aangekomen waren, waar we weer een heerlijke maaltijd opgediend kregen en het super gezellig hebben gehad.

Om de reis de laatste dag af te sluiten zijn we gestrand bij een supermegamooie waterval! Het was een warm weekend en het was dan ook goddelijk om een duik te nemen in het water onder de waterval. En om het plaatje compleet te maken, er zaten apen in de bomen boven ons.
Een en al genieten dus!


Het weekend na dit avontuur zijn we ‘thuis’ in Bwagala gebleven om wat uit te rusten; lekker fruit e groente van de markt gehaald en bij watertje in de zon gezeten. ’S Avonds aan de Kilimanjaro’s; lekkere biertjes die ze hier hebben.

Afgelopen week zijn we alle 3 weer van afdeling veranderd. Ik ben naar de medical male afdeling gegaan. Heb op deze afdeling hele leuke collega’s. Deze week waren er alleen heeeeel weinig patiënten waardoor ik niet heel veel heb kunnen doen, maar wel heftige dingen heb meegemaakt. Ook af en toe nog even terug naar de andere mannenafdeling gegaan om daar wat mee te helpen. Volgende week blijf ik ook nog op deze afdeling in de hoop meer patiënten te kunnen helpen.

Dikke Tanzaniaanse Knuffel voor jullie allemaal!